''En Güçlü Nükleer Bombayı Ay'a Atarsak Ne Olur?''
Amerika Birleşik Devletleri II. Dünya Savaşı'nın son günlerinde 6 Ağustos 1945 sabahı "Küçük Çocuk" kod isimli uranyum tipi atom silahını Japonya'daki Hiroşima kentine atmıştı ve üç gün sonraysa "Şişman Adam" kod isimli plütonyum tipi atom silahını Japonya'daki Nagazaki kentine atmıştı. Kullanılan bu silahlar neticesinde çoğu sivil 150.000'den fazla kişi buharlaşarak, yanarak veya aşırı dozda radyasyona maruz kalmaları sonucu yaşamını yitirmişti.
Nükleer bombaların geleneksel patlayıcılara kıyasla insanlar üzerindeki asıl etkisi özdeş fiziksel tahribat mekanizmasıdır ve patlama esnasında atomlar Güneş'in yüzey sıcaklığından daha yüksek sıcaklıklarda milisaniyeler içinde parçalanır. Nükleer bombaların diğer bombalara olan farkını daha iyi anlamanız için sıradaki görüntüleri iyi izleyin. Klasik tnt patlaması - Aynı boyutlarda olan bir nükleer bombanın patlaması.
ABD, 1957 yılında Dünya'nın ilk uzay aracı Sputnik1'i tasarlayan ve uzaya başarılı bir şekilde gönderen Sovyetler Birliği'ne karşı gövde gösterisi yapmak için 1950'li yılların sonuna doğru Ay'a bir nükleer bomba yollamayı düşünmüştü. Böylece Ay'da dev bir oyuk açıp tüm Dünya'ya göz dağı vermiş olacaklardı. Fakat projede çalışan bir fizikçi Ay'da olası bir nükleer patlamanın sadece küçücük bir krater oluşturacağını ve bu kraterin Dünya'dan iyi teleskoplarla bile görülemeyeceğini belirtmiş ve proje iptal edilmişti. Bununla beraber Ay'a fırlatılan roketin uçamayıp düşmesi sonucu nükleer bombanın Dünya'da patlama ihtimali veya Ay'daki nükleer radyasyonun ileride problemler çıkarabilme ihtimali de ABD'nin bu projeden vazgeçmesinde önemli etkenlerdi.
Günümüzde yapılan uç tahminlere göre Ay yüzeyine çıplak gözle görülebilir bir oyuk açabilmek için milyarlarca megatonluk, Ay'ı Dünya'nın yörüngesinden çıkarabilmek içinse trilyonlarca megatonluk bir güç gereklidir.
Buna kıyasla Dünya üzerinde şimdiye kadar patlatılmış en güçlü nükleer bomba olan 27 tonluk Çar bombası sadece 50 megatonluk bir enerji açığa çıkarmıştır.
Aslında Çar bombasının ilk başlarda 100 megatonluk olması istenmiş ancak olası nükleer tehlikelerden ve bombayı bırakan uçağın kaçamaması ihtimalinden dolayı bombanın gücü 50 megatona düşürülmüştü. Bu enerji 2. Dünya savaşında kullanılan bütün patlayıcıların yaklaşık 10 katı gücündedir. Bunun yanında Dünya'daki bütün nükleer silahların oluşturabileceği toplam enerjinin 10.000 megatondan az olduğu düşünülmektedir. Yani sonuç olarak insanoğlunun Ay yüzeyine Dünya'dan çıplak gözle görülebilir bir oyuk açabilecek veya Ay'ı yörüngesinden çıkarabilecek bir gücü kesinlikle yoktur.
Ama Ay zaten insanoğlunun herhangi bir etkisi olmadan her yıl Dünya'dan yaklaşık olarak 3,8 cm uzaklaşmakta ve bu nedenle günler her 100 senede 1,4 milisaniye uzamaktadır.
Amerika Birleşik Devletleri II. Dünya Savaşı'nın son günlerinde 6 Ağustos 1945 sabahı "Küçük Çocuk" kod isimli uranyum tipi atom silahını Japonya'daki Hiroşima kentine atmıştı ve üç gün sonraysa "Şişman Adam" kod isimli plütonyum tipi atom silahını Japonya'daki Nagazaki kentine atmıştı. Kullanılan bu silahlar neticesinde çoğu sivil 150.000'den fazla kişi buharlaşarak, yanarak veya aşırı dozda radyasyona maruz kalmaları sonucu yaşamını yitirmişti.
Nükleer bombaların geleneksel patlayıcılara kıyasla insanlar üzerindeki asıl etkisi özdeş fiziksel tahribat mekanizmasıdır ve patlama esnasında atomlar Güneş'in yüzey sıcaklığından daha yüksek sıcaklıklarda milisaniyeler içinde parçalanır. Nükleer bombaların diğer bombalara olan farkını daha iyi anlamanız için sıradaki görüntüleri iyi izleyin. Klasik tnt patlaması - Aynı boyutlarda olan bir nükleer bombanın patlaması.
ABD, 1957 yılında Dünya'nın ilk uzay aracı Sputnik1'i tasarlayan ve uzaya başarılı bir şekilde gönderen Sovyetler Birliği'ne karşı gövde gösterisi yapmak için 1950'li yılların sonuna doğru Ay'a bir nükleer bomba yollamayı düşünmüştü. Böylece Ay'da dev bir oyuk açıp tüm Dünya'ya göz dağı vermiş olacaklardı. Fakat projede çalışan bir fizikçi Ay'da olası bir nükleer patlamanın sadece küçücük bir krater oluşturacağını ve bu kraterin Dünya'dan iyi teleskoplarla bile görülemeyeceğini belirtmiş ve proje iptal edilmişti. Bununla beraber Ay'a fırlatılan roketin uçamayıp düşmesi sonucu nükleer bombanın Dünya'da patlama ihtimali veya Ay'daki nükleer radyasyonun ileride problemler çıkarabilme ihtimali de ABD'nin bu projeden vazgeçmesinde önemli etkenlerdi.
Günümüzde yapılan uç tahminlere göre Ay yüzeyine çıplak gözle görülebilir bir oyuk açabilmek için milyarlarca megatonluk, Ay'ı Dünya'nın yörüngesinden çıkarabilmek içinse trilyonlarca megatonluk bir güç gereklidir.
Buna kıyasla Dünya üzerinde şimdiye kadar patlatılmış en güçlü nükleer bomba olan 27 tonluk Çar bombası sadece 50 megatonluk bir enerji açığa çıkarmıştır.
Aslında Çar bombasının ilk başlarda 100 megatonluk olması istenmiş ancak olası nükleer tehlikelerden ve bombayı bırakan uçağın kaçamaması ihtimalinden dolayı bombanın gücü 50 megatona düşürülmüştü. Bu enerji 2. Dünya savaşında kullanılan bütün patlayıcıların yaklaşık 10 katı gücündedir. Bunun yanında Dünya'daki bütün nükleer silahların oluşturabileceği toplam enerjinin 10.000 megatondan az olduğu düşünülmektedir. Yani sonuç olarak insanoğlunun Ay yüzeyine Dünya'dan çıplak gözle görülebilir bir oyuk açabilecek veya Ay'ı yörüngesinden çıkarabilecek bir gücü kesinlikle yoktur.
Ama Ay zaten insanoğlunun herhangi bir etkisi olmadan her yıl Dünya'dan yaklaşık olarak 3,8 cm uzaklaşmakta ve bu nedenle günler her 100 senede 1,4 milisaniye uzamaktadır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder